Şiir: O Çocuklar Öyle Mahzun / İlhami ATMACA

 

O

Çocuklar

Öyle

Mahzun

 

I.

Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

İnanır olmuştum artık solmayacağına

O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler,

Azgın canavarlarla artık kimler pençeleşecek?

 

Ölmeye hazır umutlarım vardı mektuplar okudum

Gördüm satırlarda nişanlı genç kızlar ağlardı

Bir baba sıkardı kasketini kahırdan, gözyaşları

Uçardı satırlarda ak saçlı bir ananın

Ve bacılar avuçlarını gözlerine yamardı

Benim ölmeye hazır umutlarım vardı

Bana aşka ve sana dair mektuplar yazarlardı

Şimdi saçma sapan sözler dolanıyor dilime

Kurumlarım yaşlı bir adamın sakallarını aşıyor

Delikanlı raconları, bitpazarları ve genç kızlar

Aciz çırakları insanlığın, imdada koşuyorlar

Çatlıyor damarlarım, utançtan eşgalim sararıyor

Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

Beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek?

Korkuyorum tasalarım artıyor.

O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler,

Beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek?

 

II.

O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler;

Senin solduğun bahçeleri görsem dayanamam

Anlatıyorlar bir karanfilin herkese açtığını

Çok ağladım sarsılarak saklamam.

O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler;

Gecelerin ürkünç karanlığına bulaştım,

O nurdan yüzlü aşıkları unutamam.

Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

Sensiz yaşamaya alıştım artık

Bilmem idamlık kefenimi kimler biçecek?

 

İlhami ATMACA