Galip ERDEM: Bir Çin Masalı

Bir Çin Masalı

Galip ERDEM

Bir zamanlar Çin ülkesinde, çok meşhur, çok bilgili ve çok tecrübeli bir kâhin varmış. Günlerden bir gün, büyük bir telaş içinde, padişahının huzuruna çıkmış. “Devletlim” demiş, “Üç ay sonra bir kuraklık başlayacak. Bir damla yağmur yağmayacak. Nehirler dereler, pınarlar kuruyacak. İçilecek bir damla su kalmayacak. Kuraklık üç ay sürecek. Sonra bir yağmur gelecek, üç ay hiç durmadan yağacak. Ama, atalarımızın ruhlarından öğrendiğime göre, bu yağmur, bildiğimiz yağmurlara hiç benzemeyecek. Suyundan kim içerse aklını kaçıracak. Ama devletli padişahım, şimdiden tedbir alınsın. Kuraklık devresi için üç aylık, delirten yağmur devresi için de üç aylık içilecek su biriktirilsin!”

Memleketin her tarafına haber salınmış, her türlü tedbirin alınması, altı aylık su biriktirilmesi istenmiş. Ayrıca bir plân yapılmış, kuraklık ve delirten yağmur devreleri boyunca, adam başına ne kadar su içilebileceği tesbit edilmiş. Zaman geçmiş, kâhinin dedikleri bir bir çıkmaya başlamış, önce müthiş bir kuraklık, her tarafı kasıp kavurmağa başlamış. Halk susuzluktan öyle korkmuş ki, herkes kendi suyunu biriktirmeğe, komşusuna düşen sudan içmenin bir yolunu bulmağa çalışmış. Tam o günlerde, ülkenin her yerinde bir takım adamlar ortaya çıkmış. Sabah-akşam hiç durmadan halk içinde dolaşıyor, mütemadiyen konuşuyorlarmış. En çok da; zamanın değiştiğini, kâhinlere ve ataların ruhlarından haberler geleceğine inanmanın saçmalık olduğunu yağmur suyundan içmekle delirmenin imkânsız olduğunu söylüyorlarmış. Bilimin çok ilerlediğini, kendilerinin kâhinden akıllı olduklarını, kuraklığın çok yakında biteceğini, boş yere sıkıntı çekilmemesini, herkesin canı çektiği kadar su içmesini tavsiye ediyorlarmış. Bu adamların nereden geldiklerini, kim olduklarını bilen yokmuş, ama söylediklerine inananlar çokmuş; öyle ki, daha yağmur başlamadan, biriktirilmesi emredilen suların çoğu bitmiş. Yağmur başlayınca da kimisi hiç kuyu kalmadığı için, kimisi de kâhinin düşmanlarına ilimden yana ilerici olduklarını söyleyenlere inandığı için, yağmur suyunu içmeğe koyulmuş. Böylece, halkın büyük bir kısmı aklını oynatmış. Hatta rivayet ederler ki, ülkenin padişahı da en sonunda tahammül edememiş, bir bardak içmiş ve böylece diğerlerine benzemiş.

Yine o Çin ülkesinde, başka bir topluluk varmış. Kâhinlerini çok sever, dediğine daima inanırlarmış. Atalarına çok bağlı imişler. Kuraklık devresinde, paylarına düşen suyun bir kısmını çaldırmışlar. İçenleri deli eden yağmur suları başlayınca da, çok yufka yürekli oldukları için komşularına yardım etmişler. Ellerinde çok az su kalmış, ama susuzluktan yanmayı bile göze almışlar, yine de yağmur suyundan içmemişler. Bazıları hastalanmış, bazıları ölmüş. Hasılı çok şey olmuş, ama o inanmış, o yiğit topluluk yolundan asla dönmemiş. Çoğunluğun oynattığı bir ülkede, azınlıkta kalmanın dayanılmaz acılarına göğüs germişler. Ayıplanmışlar, horlanmışlar, hatta suçlanmışlar. Bazıları der ki; “Kalabalığa uysalardı, o yağmur suyundan içseler ve herkese benzeselerdi, belki daha iyi olurdu.”

Ben aynı fikirde değilim. Çin ülkesini o inanmışlar topluluğunun kurtardığını düşünüyorum. Suyu içselerdi, dünyadaki hayatları, şüphesiz daha sıkıntısız geçerdi. Ama hem ebedi saadeti, hem de Çin’i kaybederlerdi.

Yunus Buğra YILMAZ Arşivinden: HAMLE Dergisi, 1 AĞUSTOS 1983, Sayı:30